Ս.Ալեքսեևիչ .«Եթե ինձ տրված է ժամանակ, ես կգրեմ գիրք ծերության մասին»12.07.2015
Վավերագրությունը գրականության ապագան է, քանի որ կյանքն ինքը վերածվում է բեմադրության: Նման կարծիք է հայտնել 2015թ.- գրականության ոլորտում Նոբելյան մրցանակակիր, բելոռուս գրող Սվետլանա Ալեքսեևիչը Ստոքհոլմում նախօրեին կայացած մամլո ասուլիսում: Այդ մասին «ՏԱՍՍ»-ի տեղեկատվությունը փոխանցում է «taglur.am»-ը :
«Մի անգամ Տոլստոյն իր օրագրում գրել է, որ այլևս չի գրելու գեղարվեստական ստեղծագործություններ, այլ միայն վավերագրական: Եվ որ կգա ժամանակ, երբ գրողին ամոթ կլինի հորինել կյանք: Ի՞նչ կարելի է հորինել ԻՊ-ի (Իսլամիստական պետության) տեսագրությունից հետո: Դահիճները սև հագուստով, զոհերը՝ կարմիր: Իսկ մենք՝ հանդիսատեսներ անմարդկային ներկայացումների: Հենց ինքը՝ կյանքն է վերածվում բեմադրության: Ժամանակակից իրականությունը շատ սրընթաց է, մենք ժամանակ չենք ունենում այն հորինելու համար: Նոր բովանդակությունը պահանջում է նոր ձևեր: Անտարակույս է, որ վկաները դառնում են գրականության գլխավոր հերոսները»,- կարծում է գրողը:
Ըստ նրա, երկու հավերժական և գլխավոր թեմաները, որոնց շուրջ պտտվում է ամեն ինչ սերն է ու մահը: «Հիմա ես գիրք եմ գրում կնոջ և տղամարդու հարաբերությունների մասին: Եթե ինձ տրված է ժամանակ, ես կգրեմ գիրք ծերության մասին, կյանքի շրջանի ավարտի մասին»,-ասում է Ալեքսեևիչը:
Նա ասել է, որ «Պատերազմը չունի կնոջ դեմք» վեպն ստեղծելու ժամանակ ինքը դեռ շատ պատրանքներ ունր, որ դրանցից ինքը այնքան էլ շուտ չի ազատվել: Իսկ «Երկրորդ ձեռքի ժամանակը» վեպն ստեղծելիս նա արդեն ազատ էր դրանցից, տեսել ու լսել էր շատ բան:
«Այժմ ես այնքան հեշտությամբ չեմ հավատում մարդուն, ապագայի իդեալներին: Դա ասում է առանց պատրանքների, հասուն մարդը»,- նշել է գրողը:
Սվետլանա Ալեքսեևիչը 2015 թ.-ի գրականության ոլորտում Նոբելյան մրցանակ է ստացել «մեր օրերում տառապանքի ու արիության հուշակոթողի վերածված պոլիֆոնիկ ստեղծագործությունների» համար:
«Մի անգամ Տոլստոյն իր օրագրում գրել է, որ այլևս չի գրելու գեղարվեստական ստեղծագործություններ, այլ միայն վավերագրական: Եվ որ կգա ժամանակ, երբ գրողին ամոթ կլինի հորինել կյանք: Ի՞նչ կարելի է հորինել ԻՊ-ի (Իսլամիստական պետության) տեսագրությունից հետո: Դահիճները սև հագուստով, զոհերը՝ կարմիր: Իսկ մենք՝ հանդիսատեսներ անմարդկային ներկայացումների: Հենց ինքը՝ կյանքն է վերածվում բեմադրության: Ժամանակակից իրականությունը շատ սրընթաց է, մենք ժամանակ չենք ունենում այն հորինելու համար: Նոր բովանդակությունը պահանջում է նոր ձևեր: Անտարակույս է, որ վկաները դառնում են գրականության գլխավոր հերոսները»,- կարծում է գրողը:
Ըստ նրա, երկու հավերժական և գլխավոր թեմաները, որոնց շուրջ պտտվում է ամեն ինչ սերն է ու մահը: «Հիմա ես գիրք եմ գրում կնոջ և տղամարդու հարաբերությունների մասին: Եթե ինձ տրված է ժամանակ, ես կգրեմ գիրք ծերության մասին, կյանքի շրջանի ավարտի մասին»,-ասում է Ալեքսեևիչը:
Նա ասել է, որ «Պատերազմը չունի կնոջ դեմք» վեպն ստեղծելու ժամանակ ինքը դեռ շատ պատրանքներ ունր, որ դրանցից ինքը այնքան էլ շուտ չի ազատվել: Իսկ «Երկրորդ ձեռքի ժամանակը» վեպն ստեղծելիս նա արդեն ազատ էր դրանցից, տեսել ու լսել էր շատ բան:
«Այժմ ես այնքան հեշտությամբ չեմ հավատում մարդուն, ապագայի իդեալներին: Դա ասում է առանց պատրանքների, հասուն մարդը»,- նշել է գրողը:
Սվետլանա Ալեքսեևիչը 2015 թ.-ի գրականության ոլորտում Նոբելյան մրցանակ է ստացել «մեր օրերում տառապանքի ու արիության հուշակոթողի վերածված պոլիֆոնիկ ստեղծագործությունների» համար: