Նույնն է, թե վաճառեին «… բոլոր հայ մանրանկարիչների գործերը, գեղանկարները, վիմանկարները…»04.21.2014
«Ես վստահ եմ, որ «Հայֆիլմը» վաճառելը պետական մակարդակի որոշում է»,- ասել է (նայել ռուսերեն բնօրինակը) «novostink.ru» կայքին տված հարցազրույցում «Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնի հիմնադիր-նախագահ, կինոռեժիսոր Հարություն Խաչատրյանը:
Ըստ նրա, իշխանությունները շահութաբեր չեն համարել մշակութային այդ օջախի պահպանությունը և նրա հետ լուծել են հաշիվները: Հարությունյանը նշել է, որ կինեմատոգրաֆիստմների մի քանի սերունդների ջանքերով ստեծված աշխարհահռչակ կինոստուդիան ընկալվել է որպես «օբյեկտ» և վաճառվել է այնտեղ եղած ռեկվիզիտի ու ժապավենային հարուստ ֆոնդի հետ միասին:
«Մշակույթի նախարարությունը պետք է պետական մակարդակով պահանջի վերադարձնել դրանք, քանի որ խախտվել են բազմաթիվ օրենքներ և պարտավորություններ»,- նշում է Հարությունյանը և ավելացնում, որ «Հայֆիլմի» և մեր կինեմատոգրաֆիական ժառանգության ճակատագրի մասին «…պետք է խոսել, գրել հոդվածներ, կարծիքներ արտահայտել»: Կինոգործիչը ընդգծում է, որ միայն ժողովներով կամ տասը մարդկանցով այդ հարցը չի լուծվի:
Կինոստուդիայի ու նրանում ամբարված ողջ մշակութային հարստության վաճառքը Հարությունյանը նույնացնում է այն բանի հետ, որ վաճառվեին «… բոլոր հայ մանրանկարիչների գործերը, գեղանկարները, վիմանկարները…»:
Որպես կուտակված մշակութային թնջուկի լուծման եղանակ «Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնի հիմնադիր-նախագահը գտնում է, որ առաջին հերթին պետք է պետությունը որոշակի մոտեցում ցուցաբերի կինոյի նկատմամբ և ոլորտի վերկանգնումը վերածի պետական քաղաքականության, իսկ որպես սկիզբ նա առաջարկում է պայմաններ ստեղծել հայկական կինոն քարոզելու և օտարերկրյա կինոգործիչների ուշադրությունը Հայաստանի վրա հրավիրելու համար:
Ըստ նրա խնդրի լուծման մի եղանակ, օրինակ, կարող է լինել սեփական կինոփառատոնն ունենալը, որը նախադրյալներ է ձևավորում, որպեսզի «Ամբողջ աշխարհին Հայաստանի մասին տեղեկատվությունը մատչելի» դառնա:
«Ես վստահ եմ, որ «Հայֆիլմը» վաճառելը պետական մակարդակի որոշում է»,- ասել է (նայել ռուսերեն բնօրինակը) «novostink.ru» կայքին տված հարցազրույցում «Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնի հիմնադիր-նախագահ, կինոռեժիսոր Հարություն Խաչատրյանը:
Ըստ նրա, իշխանությունները շահութաբեր չեն համարել մշակութային այդ օջախի պահպանությունը և նրա հետ լուծել են հաշիվները: Հարությունյանը նշել է, որ կինեմատոգրաֆիստմների մի քանի սերունդների ջանքերով ստեծված աշխարհահռչակ կինոստուդիան ընկալվել է որպես «օբյեկտ» և վաճառվել է այնտեղ եղած ռեկվիզիտի ու ժապավենային հարուստ ֆոնդի հետ միասին:
«Մշակույթի նախարարությունը պետք է պետական մակարդակով պահանջի վերադարձնել դրանք, քանի որ խախտվել են բազմաթիվ օրենքներ և պարտավորություններ»,- նշում է Հարությունյանը և ավելացնում, որ «Հայֆիլմի» և մեր կինեմատոգրաֆիական ժառանգության ճակատագրի մասին «…պետք է խոսել, գրել հոդվածներ, կարծիքներ արտահայտել»: Կինոգործիչը ընդգծում է, որ միայն ժողովներով կամ տասը մարդկանցով այդ հարցը չի լուծվի:
Կինոստուդիայի ու նրանում ամբարված ողջ մշակութային հարստության վաճառքը Հարությունյանը նույնացնում է այն բանի հետ, որ վաճառվեին «… բոլոր հայ մանրանկարիչների գործերը, գեղանկարները, վիմանկարները…»:
Որպես կուտակված մշակութային թնջուկի լուծման եղանակ «Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնի հիմնադիր-նախագահը գտնում է, որ առաջին հերթին պետք է պետությունը որոշակի մոտեցում ցուցաբերի կինոյի նկատմամբ և ոլորտի վերկանգնումը վերածի պետական քաղաքականության, իսկ որպես սկիզբ նա առաջարկում է պայմաններ ստեղծել հայկական կինոն քարոզելու և օտարերկրյա կինոգործիչների ուշադրությունը Հայաստանի վրա հրավիրելու համար:
Ըստ նրա խնդրի լուծման մի եղանակ, օրինակ, կարող է լինել սեփական կինոփառատոնն ունենալը, որը նախադրյալներ է ձևավորում, որպեսզի «Ամբողջ աշխարհին Հայաստանի մասին տեղեկատվությունը մատչելի» դառնա:
.jpg)
