Մ. Նիկոլով. «Դա սեր է և վերջ»12.04.2014
Թե ինչպես պահպանել ծեր հասակում հետաքրքրությունը կյանքի նկատմամբ, մոսկվացի հանդիսատեսներին «Ոսկե ասպետ» 12-րդ միջազգային թատերական ֆորումի շրջանակներում պատմել են Բուլղարիայի Մասսալիտինովի անվան դրամատիկական թատրոնի դերասանները՝ իրենց «Լյա» ներկայացման միջոցով: Այդ մասին հաղորդում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով «tvkultura.ru»-ին:
Այս թատերական փառատոնը սլավոնական բեմական արվեստը ներկայացնող ամենաերկարատև միջոցառումներից է, որը տարվա ընթացքում անցկացվում է Ռուսաստանի տարբեր քաղաքներում:
Նրանք բարեկամներ են՝ մի թափիր ջուրը: Ճիշտ է, անընդհատ վիճում են: Չյոչյոն բողոքում է իր ընկեր Էմոյից: Վերջինս պատասխանում է լիարժեք լռությամբ: Երկխոսությունը շարունակելու խնդիրը նրանց մոտ ստացվում է միայն երաժշտության մեջ, դաշնամուր նվագելիս: Երկու թոշակառուները ծերանոցում են հայտնվել, երբ կորցրել են իրենց կանանց: Չյոչյոյից կինը հեռացել է, իսկ Էմոն իր կնոջը հուղարկավորել է: Դրանից հետո նա գործնականում դադարել է խոսել: «Բառերը միայն կոնֆլիկտ են առաջացնում»,- խոստովանում է նա հանդիսատեսին՝ խախտելով լռության իր ուխտը: Նա բոլոր նրբերանգները հիմա գտնում է միայն երաժշտության մեջ:
«Չնայած կյանքի բոլոր անբարեհաճություններին, որոնց պատճառով մենք հայտնվել ենք ծերանոցում, այն, ինչը մեզ ապրելու, ժպտալու և միմյանց հասկանալու ուժ է տալիս՝ երաժշտությունն է»,- բացատրում է երաժիշտ, դերասան, գյխավոր դերակատար Կոնստանտին Ցեկովը:
Ռաշկո Մլադենովը ոչ միայն մեկ այլ կենտրոնական կերպարի մարմնավորողն է, այլև պիեսի հեղինակը և բեմադրության ռեժիսորը: Նա ասում է, որ թե իր և թե իր հերոսի համար ծերությունը սարերից այն կողմ չի: Սակայն ինքը միայնակությունից չի վախենում: Երաժշտությունը իրեն փրկում է նաև կյանքում:
«Ներկայացման մեջ հնչում է տարբեր երաժշտություն: Շատ կոմպոզիցիաներ գրել է Կոնստանտինը, սակայն, բացի դրանից, մենք օգտագործում ենք նվագախմբի և դաշնամուրի համար գրված հայտնի կոնցերտներ: Մենք փորձում ենք ցույց տալ, թե ինչպես է մարդն ապրում իր ողջ կյանքն արվեստի հետ: Մինչև մահ»,- նշում է Մլադենովը:
«Իմ համար այս ողբերգությունը լավատեսական է: Թեև նրանք արդեն թոշակառուներ են և բոլորը մոռացել են նրանց մասին, նրանք խաղում են, որովհետև երաժշտությունը ամենավերամբարձ արվեստն է և այդտեղ խոսքեր հարկավոր չեն: Դա սեր է և վերջ»,- նշում է «Ոսկե Ասպետ» փառատոնի փոխնախագահ Մարգարեթ Նիկոլովը (Բուլղարիա):
Թե ինչպես պահպանել ծեր հասակում հետաքրքրությունը կյանքի նկատմամբ, մոսկվացի հանդիսատեսներին «Ոսկե ասպետ» 12-րդ միջազգային թատերական ֆորումի շրջանակներում պատմել են Բուլղարիայի Մասսալիտինովի անվան դրամատիկական թատրոնի դերասանները՝ իրենց «Լյա» ներկայացման միջոցով: Այդ մասին հաղորդում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով «tvkultura.ru»-ին:
Այս թատերական փառատոնը սլավոնական բեմական արվեստը ներկայացնող ամենաերկարատև միջոցառումներից է, որը տարվա ընթացքում անցկացվում է Ռուսաստանի տարբեր քաղաքներում:
Նրանք բարեկամներ են՝ մի թափիր ջուրը: Ճիշտ է, անընդհատ վիճում են: Չյոչյոն բողոքում է իր ընկեր Էմոյից: Վերջինս պատասխանում է լիարժեք լռությամբ: Երկխոսությունը շարունակելու խնդիրը նրանց մոտ ստացվում է միայն երաժշտության մեջ, դաշնամուր նվագելիս: Երկու թոշակառուները ծերանոցում են հայտնվել, երբ կորցրել են իրենց կանանց: Չյոչյոյից կինը հեռացել է, իսկ Էմոն իր կնոջը հուղարկավորել է: Դրանից հետո նա գործնականում դադարել է խոսել: «Բառերը միայն կոնֆլիկտ են առաջացնում»,- խոստովանում է նա հանդիսատեսին՝ խախտելով լռության իր ուխտը: Նա բոլոր նրբերանգները հիմա գտնում է միայն երաժշտության մեջ:
«Չնայած կյանքի բոլոր անբարեհաճություններին, որոնց պատճառով մենք հայտնվել ենք ծերանոցում, այն, ինչը մեզ ապրելու, ժպտալու և միմյանց հասկանալու ուժ է տալիս՝ երաժշտությունն է»,- բացատրում է երաժիշտ, դերասան, գյխավոր դերակատար Կոնստանտին Ցեկովը:
Ռաշկո Մլադենովը ոչ միայն մեկ այլ կենտրոնական կերպարի մարմնավորողն է, այլև պիեսի հեղինակը և բեմադրության ռեժիսորը: Նա ասում է, որ թե իր և թե իր հերոսի համար ծերությունը սարերից այն կողմ չի: Սակայն ինքը միայնակությունից չի վախենում: Երաժշտությունը իրեն փրկում է նաև կյանքում:
«Ներկայացման մեջ հնչում է տարբեր երաժշտություն: Շատ կոմպոզիցիաներ գրել է Կոնստանտինը, սակայն, բացի դրանից, մենք օգտագործում ենք նվագախմբի և դաշնամուրի համար գրված հայտնի կոնցերտներ: Մենք փորձում ենք ցույց տալ, թե ինչպես է մարդն ապրում իր ողջ կյանքն արվեստի հետ: Մինչև մահ»,- նշում է Մլադենովը:
«Իմ համար այս ողբերգությունը լավատեսական է: Թեև նրանք արդեն թոշակառուներ են և բոլորը մոռացել են նրանց մասին, նրանք խաղում են, որովհետև երաժշտությունը ամենավերամբարձ արվեստն է և այդտեղ խոսքեր հարկավոր չեն: Դա սեր է և վերջ»,- նշում է «Ոսկե Ասպետ» փառատոնի փոխնախագահ Մարգարեթ Նիկոլովը (Բուլղարիա):
