Փոքրիկ Սերյոժա Ավետիսյանի հուղարկավորությունը01.21.2015
Հրաժեշտ անմեղությանը...
Հայոց միացման ղողանջները...
Ներկայի և անցյալի մեր գողգոթաները այսօր կրկին տարալուծվել են միմյանց մեջ: Ժամանակի ընթացքը իր թվացյալ անսասանությամբ հայի ականջին շարունակում է շշնջալ իր հարաբերական լինելու մասին… Արդեն, ծանոթ և ուրեմն ոչ մի նոր բան չասող պատմություն...
Կայարան խուժած ահագնաշունչ գնացքի շառաչով սուրացող սպառնալիքը կրկին և վերստին մեր կառամատույց է նետել եղեռնագործություն, ինչպես միշտ՝ անտրամաբանական, անըմբռնելի և անհավատալի...
Սպանվել է հայի մի ողջ ընտանիք՝ իր տան մեջ, անկողնում, քնած ժամանակ:
Ի՞նչն է այս պարագայում հայի սրտի բալասանը: Հանցագործի բացահայտու՞մը, պատի՞ժը, թե դատաիրավական տիրույթում գտնվող մեկ այլ արարողություն:
Այս դառն իրողության լուծումը առանձին որևէ մակարդակում չի կարող լինել, քանի որ այն ունի ոչ մեկ օրվա, ոչ մեկ շաբաթվա, ոչ մեկ ամսվա,ոչ մեկ տարվա և ոչ մեկ դարի տևականություն:
Այդ լուծումը նաև ոչ մարդկային որակների, ոչ մասնագիտական ունակությունների, ոչ զգացմունքային դրսևորումների, ոչ նույնիսկ զինական հզորության մեջ պիտի փնտրել...
Հայոց հիմնահարցի լուծումը, սեփական պատվի, արժանապատվության, ազատության և հզորության բանալին այնտեղ է, որի գոյությունը գիտի յուրաքանչյուրը, բայց որտեղ, գործնականում, շատ քչերն են ուղղում իրենց պատրաստակամությունը:
Յուրաքանչյուր հայ պետք է ընկալի, որ թաղման տխուր քայլերգն ու զանգերի ղողանջները հնչում են ոչ թե կոնկրետ մեկի, այլ բոլորի համար, ողջ հավաքականության համար՝ ՀԱՅՐԵՆԻՔՈՒՄ, ԱՐՑԱԽՈՒՄ և ՍՓՅՈՒՌՔՈՒՄ...
«ԹԱԳԼՈՒՐ»
Հայոց միացման ղողանջները...
Ներկայի և անցյալի մեր գողգոթաները այսօր կրկին տարալուծվել են միմյանց մեջ: Ժամանակի ընթացքը իր թվացյալ անսասանությամբ հայի ականջին շարունակում է շշնջալ իր հարաբերական լինելու մասին… Արդեն, ծանոթ և ուրեմն ոչ մի նոր բան չասող պատմություն...
Կայարան խուժած ահագնաշունչ գնացքի շառաչով սուրացող սպառնալիքը կրկին և վերստին մեր կառամատույց է նետել եղեռնագործություն, ինչպես միշտ՝ անտրամաբանական, անըմբռնելի և անհավատալի...
Սպանվել է հայի մի ողջ ընտանիք՝ իր տան մեջ, անկողնում, քնած ժամանակ:
Ի՞նչն է այս պարագայում հայի սրտի բալասանը: Հանցագործի բացահայտու՞մը, պատի՞ժը, թե դատաիրավական տիրույթում գտնվող մեկ այլ արարողություն:
Այս դառն իրողության լուծումը առանձին որևէ մակարդակում չի կարող լինել, քանի որ այն ունի ոչ մեկ օրվա, ոչ մեկ շաբաթվա, ոչ մեկ ամսվա,ոչ մեկ տարվա և ոչ մեկ դարի տևականություն:
Այդ լուծումը նաև ոչ մարդկային որակների, ոչ մասնագիտական ունակությունների, ոչ զգացմունքային դրսևորումների, ոչ նույնիսկ զինական հզորության մեջ պիտի փնտրել...
Հայոց հիմնահարցի լուծումը, սեփական պատվի, արժանապատվության, ազատության և հզորության բանալին այնտեղ է, որի գոյությունը գիտի յուրաքանչյուրը, բայց որտեղ, գործնականում, շատ քչերն են ուղղում իրենց պատրաստակամությունը:
Յուրաքանչյուր հայ պետք է ընկալի, որ թաղման տխուր քայլերգն ու զանգերի ղողանջները հնչում են ոչ թե կոնկրետ մեկի, այլ բոլորի համար, ողջ հավաքականության համար՝ ՀԱՅՐԵՆԻՔՈՒՄ, ԱՐՑԱԽՈՒՄ և ՍՓՅՈՒՌՔՈՒՄ...
«ԹԱԳԼՈՒՐ»