Վ. Ռիժակով. «Այն ինչ տեղի է ունենում պատուհանից դուրս, դա էլ հենց իրականությունն է»08.11.2016
«Եթե համաձայնվենք այն բանի հետ, որ թատրոնը դա աշխարհի մոդելն է, ապա այնտեղ, ինչպես և սոցիումում, նույնպես դժվար է սովորել ապրել և աշխատել: Եթե մենք դա չփորձենք անել, ապա, աշխարհը պարզապես կփլվի»,-վերջերս «teatral-online.ru»-ին տված հարցազրույցում ասել է Մոսկվայի Մեյերհոլդի կենտրոնի գեղարվեստական ղեկավար Վիկտոր Ռիժակովը:
Ըստ նրա, թատրոնն, այնուամենայնիվ գեղանկարչություն չի, որտեղ լիովին կարելի է ավտոնոմ գոյատևել: Թատրոնը նույնիսկ նվագախումբ չի, որն ունի որոշակիորեն ֆիքսված պարտիտուրա: Թատրոնը շատ ավելի վաղանցիկ է: Նրա կազմակերպման մեջ շատ թաքնված ստորջրյա խութեր և առանձնահատկություններ կան, որոնք անընդհատ պահանջում են ներքին աշատանք, ակնդետ ուշադրություն, անհավանական համբերություն և անվերջանալի փնտրտուք:
Բացի այդ, ըստ Ռիժակովի, թատրոնը գոյություն ունի ժամանակի մեջ՝ այստեղ և այս պահին: Նրա կարծիքով, այն ինչը երեկ համարվում էր բացահայտում, այսօր արդեն ինքնին հասկանալի բան է: Փոխվում են լեզուն, ընկալման օրենքները, ինտոնացիաները, ի հայտ են գալիս նորանոր տեխնալոգիաներ: «Ահա թե ինչու աշխարհի կառուցվածքը հասկանալ փորձող արվեստագետը, բնականաբար չի կարող դուրս մնալ նոր ժամանակի ենթատեքստից»,- եզրակացնում է Ռիժակովը և ավելի տրոհում իր միտքը: - «Ավելի պարզ ասած, այն ինչ տեղի է ունենում պատուհանից դուրս, դա էլ հենց իրականությունն է, որը չի կարող չազդել մեր վրա և չփոխել մեզ, ճիշտ այնպես, ինչպես և, թատերական դահլիճներ, չգիտես թե ինչու, շտապող հանդիսատսներին, որոնք նույնպես ներքաշված են այդ բոլոր իրադարձությունների մեջ և հանդիսանում են դրանց բաղադրիչները»:
Ռիժակովը շեշտում է, որ աշխարհն ամեն պահ փոխվում է և այն, որ թատրոնը ժամանակի մեջ գոյություն ունեցող արվեստ է, ևս մեկ բարդություն է, որը պետք է գիտակցել: Ստացվում է, որ ամբողջ կյանքդ ստիպված պիտի լինես սերտել և սովորել այս մասնագիտությունը, եզրափակում է Մեյերհոլդի կենտրոնի գեղարվեստական ղեկավարը:
«Եթե համաձայնվենք այն բանի հետ, որ թատրոնը դա աշխարհի մոդելն է, ապա այնտեղ, ինչպես և սոցիումում, նույնպես դժվար է սովորել ապրել և աշխատել: Եթե մենք դա չփորձենք անել, ապա, աշխարհը պարզապես կփլվի»,-վերջերս «teatral-online.ru»-ին տված հարցազրույցում ասել է Մոսկվայի Մեյերհոլդի կենտրոնի գեղարվեստական ղեկավար Վիկտոր Ռիժակովը:
Ըստ նրա, թատրոնն, այնուամենայնիվ գեղանկարչություն չի, որտեղ լիովին կարելի է ավտոնոմ գոյատևել: Թատրոնը նույնիսկ նվագախումբ չի, որն ունի որոշակիորեն ֆիքսված պարտիտուրա: Թատրոնը շատ ավելի վաղանցիկ է: Նրա կազմակերպման մեջ շատ թաքնված ստորջրյա խութեր և առանձնահատկություններ կան, որոնք անընդհատ պահանջում են ներքին աշատանք, ակնդետ ուշադրություն, անհավանական համբերություն և անվերջանալի փնտրտուք:
Բացի այդ, ըստ Ռիժակովի, թատրոնը գոյություն ունի ժամանակի մեջ՝ այստեղ և այս պահին: Նրա կարծիքով, այն ինչը երեկ համարվում էր բացահայտում, այսօր արդեն ինքնին հասկանալի բան է: Փոխվում են լեզուն, ընկալման օրենքները, ինտոնացիաները, ի հայտ են գալիս նորանոր տեխնալոգիաներ: «Ահա թե ինչու աշխարհի կառուցվածքը հասկանալ փորձող արվեստագետը, բնականաբար չի կարող դուրս մնալ նոր ժամանակի ենթատեքստից»,- եզրակացնում է Ռիժակովը և ավելի տրոհում իր միտքը: - «Ավելի պարզ ասած, այն ինչ տեղի է ունենում պատուհանից դուրս, դա էլ հենց իրականությունն է, որը չի կարող չազդել մեր վրա և չփոխել մեզ, ճիշտ այնպես, ինչպես և, թատերական դահլիճներ, չգիտես թե ինչու, շտապող հանդիսատսներին, որոնք նույնպես ներքաշված են այդ բոլոր իրադարձությունների մեջ և հանդիսանում են դրանց բաղադրիչները»:
Ռիժակովը շեշտում է, որ աշխարհն ամեն պահ փոխվում է և այն, որ թատրոնը ժամանակի մեջ գոյություն ունեցող արվեստ է, ևս մեկ բարդություն է, որը պետք է գիտակցել: Ստացվում է, որ ամբողջ կյանքդ ստիպված պիտի լինես սերտել և սովորել այս մասնագիտությունը, եզրափակում է Մեյերհոլդի կենտրոնի գեղարվեստական ղեկավարը:
 28.11.jpg)
.jpg)
