Ա. Ջիգարխանյանը ձգտում է ապրել, ինչպես իր կատուն10.11.2016
- Ես ինքս իմ հետ եմ: Ես սխալվում եմ, և միշտ չի, որ գիտեմ, թե ուր գնամ: Եվ ինձ հասկանալի չի, թե ինչպիսի ավարտ է ունենալու այն ամենը, որտեղ մենք այսօր հայտնվել ենք,- վերջերս իր ղեկավարությամբ Մոսկվայում գործող թատրոնի հերթական թատերաշրջանը բացելու կապակցությամբ «teatral-online.ru»-ին տված հարցազրույցում ասել է ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ Արմեն Ջիգարխանյանը:
Նա ասել է, որ նախընտրում է ապրել ենթագիտակցականի ազդակներով և որպես ապացույց հիշատակում է այն հանգամանքը, որ դա ընդորինակել է իր պահած շներից և կատուներից: «Նրանք ապրում են զգայությամբ, և դրա համար ես նրանց շատ եմ սիրում»,- նշել է Ջիգարխանյանը և հիշել իր հետ տանը 20 տարի ապրած սիամական կատվին, որի կյանքն ավարտվելուց հետո արտիստը քանդակել է տվել նրա արձանիկը, որը հիմա դրված է նրա աշխատասեղանին:
Ջիգարխանյանը հիշել է, որ իր կատուն օգնում էր իրեն հյուրերի միջից ջոկել վատ մարդկանց: Նա պարզապես « միզում էր նրանց կոշիկին»,- ասել է նա և ընդգծել, որ հիմա ինքը ձգտում է ապրել, ինչպես իր կատուն, քանի որ հոտը, զգայությունները, տաքությունը, ցուրտը, սովը, սերը» ենթագիտակցության տարածքում են:
Ըստ նրա ինքն այդ մոտեցումն է որդեգրել, քանի որ «մարդն իրոք չգիտի ինչ, ինչու և որտեղ»:
Ջիգարխանյանն այդ անգիտության մեջ ոչ մի ողբերգական նոտա չի տեսնում: «Դե ով իր մտքի մեջ կցանկանա ճիշտ իմանալ իր ապագան»,- հարցնում է նա և շեշտում, որ իր մեջ հոռետեսություն չկա:
«Ես կատվիցս սովորել եմ չհանձնվել: Վերցնում ես նրան ձեռքերիդ վրա: Այսպես, եթե նրան հարմարավետ չի և դուր չի գալիս, նա դուրս է պրծնում առանց սենտիմենտի և հեռանում է: Նա չի կարող տանել ոչինչ, անգամ, հանուն իմ նկատմամբ սիրո»,- իր կատվին տրված ուսուցողական բնութագրից այս միտքն է առանձնացնում արտիստը և ավելացնում. «Քանի դեռ էներգիաս բավարարում է, ես այդպես եմ անում. Եթե ինձ անհարմար է, ես հավաքում եմ իրերս. «Բարեկամներ, «chao» և հեռանում եմ: Քանի դեռ ստացվում է»:
Ռուսաստանում բնակվող հայազգի Ջիգարխանյանը նշում է, որ հիմա շատերի համար է դժվար: «Ժողովուրդը մեծ է, նա կարծես ամեն ինչ գիտի և դրա հետ միասին, ոչ մի բան էլ չգիտի: Մենք ունենք պետ, և մենք գնում ենք նրա ետևից: Իսկ թե ուր կհասնենք, ինքն էլ չգիտի»,- ամփոփում է զգայությունների և ենթագիտակցականի մակարդակներում ապրելու վերաբերյալ իր մտորումները մեծ արտիստը:
- Ես ինքս իմ հետ եմ: Ես սխալվում եմ, և միշտ չի, որ գիտեմ, թե ուր գնամ: Եվ ինձ հասկանալի չի, թե ինչպիսի ավարտ է ունենալու այն ամենը, որտեղ մենք այսօր հայտնվել ենք,- վերջերս իր ղեկավարությամբ Մոսկվայում գործող թատրոնի հերթական թատերաշրջանը բացելու կապակցությամբ «teatral-online.ru»-ին տված հարցազրույցում ասել է ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ Արմեն Ջիգարխանյանը:
Նա ասել է, որ նախընտրում է ապրել ենթագիտակցականի ազդակներով և որպես ապացույց հիշատակում է այն հանգամանքը, որ դա ընդորինակել է իր պահած շներից և կատուներից: «Նրանք ապրում են զգայությամբ, և դրա համար ես նրանց շատ եմ սիրում»,- նշել է Ջիգարխանյանը և հիշել իր հետ տանը 20 տարի ապրած սիամական կատվին, որի կյանքն ավարտվելուց հետո արտիստը քանդակել է տվել նրա արձանիկը, որը հիմա դրված է նրա աշխատասեղանին:
Ջիգարխանյանը հիշել է, որ իր կատուն օգնում էր իրեն հյուրերի միջից ջոկել վատ մարդկանց: Նա պարզապես « միզում էր նրանց կոշիկին»,- ասել է նա և ընդգծել, որ հիմա ինքը ձգտում է ապրել, ինչպես իր կատուն, քանի որ հոտը, զգայությունները, տաքությունը, ցուրտը, սովը, սերը» ենթագիտակցության տարածքում են:
Ըստ նրա ինքն այդ մոտեցումն է որդեգրել, քանի որ «մարդն իրոք չգիտի ինչ, ինչու և որտեղ»:
Ջիգարխանյանն այդ անգիտության մեջ ոչ մի ողբերգական նոտա չի տեսնում: «Դե ով իր մտքի մեջ կցանկանա ճիշտ իմանալ իր ապագան»,- հարցնում է նա և շեշտում, որ իր մեջ հոռետեսություն չկա:
«Ես կատվիցս սովորել եմ չհանձնվել: Վերցնում ես նրան ձեռքերիդ վրա: Այսպես, եթե նրան հարմարավետ չի և դուր չի գալիս, նա դուրս է պրծնում առանց սենտիմենտի և հեռանում է: Նա չի կարող տանել ոչինչ, անգամ, հանուն իմ նկատմամբ սիրո»,- իր կատվին տրված ուսուցողական բնութագրից այս միտքն է առանձնացնում արտիստը և ավելացնում. «Քանի դեռ էներգիաս բավարարում է, ես այդպես եմ անում. Եթե ինձ անհարմար է, ես հավաքում եմ իրերս. «Բարեկամներ, «chao» և հեռանում եմ: Քանի դեռ ստացվում է»:
Ռուսաստանում բնակվող հայազգի Ջիգարխանյանը նշում է, որ հիմա շատերի համար է դժվար: «Ժողովուրդը մեծ է, նա կարծես ամեն ինչ գիտի և դրա հետ միասին, ոչ մի բան էլ չգիտի: Մենք ունենք պետ, և մենք գնում ենք նրա ետևից: Իսկ թե ուր կհասնենք, ինքն էլ չգիտի»,- ամփոփում է զգայությունների և ենթագիտակցականի մակարդակներում ապրելու վերաբերյալ իր մտորումները մեծ արտիստը:
 28.11.jpg)
