Դերասանները աչքը՝ աչքին հեռավորությունից են պատմում հերոսների պատմությունները11.10.2017
Ինչ դասեր է սովորեցրել պատմությունը: Ինչ են սովորեցրել Ռուսական հոկտեմբերյան հեղափոխության և քաղաքացիական պատերազմի ժամանակ տեղ գտած իրադարձությունները: Այդ հարցերին փորձել է սեփական պատասխանները տալ Մոսկվայի նահանգային թատրոնը: Այդ մասին տեղեկացնում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով «iz.ru»-ին:
Ներկայացումը անդրադառնում է Ռուսական կայսրության մեծ իշխանուհի Ելիզավետա Ֆեդերովնայի և նրա հարազատների կյանքի վերջին օրերին, որ անցել են Ալապաևկա կոչվող գավառական քաղաքում:
1918թ.-ին բոլշևիկները հենց այստեղ են աքսորել ցարական ընտանիքի 8 անդամների և նրանց շրջապատի մի խումբ մարդկանց և կիսամեռ վիճակում նետել քաղաքից 18 կմ հեռավորության վրա գտնվող հանքահորերի մեջ:
Իսկ Նիկոլայ 2-րդ ցարին և նրա ընտանիքի անդամներին բոլշևիկյան դահիճները գնդակահարել են նույն 1918թ.-ին Եկատերինբուրգ քաղաքում:
Բեմադրությունը, որ կոչվում է «Ութը», ներկայացնում է այս ողբերգական պատությունը:
Ներկայացման հեղինակները հարմար են գտել բեմի և հանդիսասրահի միջև բաժանարար գիծ չդնել: Կամերային տարածության մեջ ստեղծված սցենոգրաֆիան ներկայացրել է լքյալ դպրոցական այն դասարանները, որոնք Ռոմանովյան հարստության վերջին արքայական ընտանիքի համար վերածվել է տան և բանտի:
Հանդիսատեսների շուրջ բոլորը դպրոցական սեղանների ու նստարանների շարքերն են: Դերասանները նրանց բառացիորեն աչքը՝ աչքին հեռավորությունից են պատմում հերոսների պատմությունները, որի արդյունքում հանդիսատեսի համար ողբերգությունը դադարում է ուրիշի հետ կատարվող դեպք լինել: Դերասանի յուրաքանչյուր ժեստը, հայացքը, դիմախաղի ամենափոքր փոփոխությունը անմիջապես ստանում է առավելագույն տպավորություն թողնելու և կատարվածի սարսափը զգալու ներուժ:
Եվ համազգային ողբերգության վերապրումի այս պատմության իմաստավորումը դառնում է թատերական խաղի բոլոր մասնակիցների միտքն ու զգայարանները նույն ուղղությամբ աշխատեցնելու հիմնավոր մոտիվը:
Ի՞նչ է մնում մարդուն նրա կյանքի մայրամուտին: Ի՞նչ է բարին և ի՞նչ է չարը: Եվ որտեղո՞վ է անցնում նրանց սահմանագիծը:
Ներկայացման գաղափարը կարդացվում է տողերի արանքում: Դա այն է, որ յուրաքանչյուր մարդ ինքն է կատարում իր ընտրությունը: Բայց ոմանք ընտրում են մտքով, ոմանք էլ՝ սրտով:
Մեծ իշխան Սերգեյ Ալեքսանդրովիչի այրին իր ամուսնուն սպանող ահաբեկիչին պատմում է, որ ինքը խնդրագիր է ուղարկել ցարին, որպեսզի այս նրան ներում շնորհի: Սա ներման և բարության այն նյութականացումն է, որը իրենց առաջ որպես կարևոր խնդիր դիտարկում են ներկայացման հեղինակները՝ դրամատուրգ Վլադիմր Զուևը և ռեժիսոր Աննա Գորուշկինան:
Ներկայացման մեջ զգալի տեղ է հատկացվել նաև լույսին, պլաստիկային նաև դերասանական խաղին:
Թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Սերգեյ Բեզռուկովն այս ներկայացումը գնահատել է հետևյալ խոսքերով. «Որպեսզի չտրորենք պատմական փոցխը, ամենից առաջ անհրաժեշտ է հիշել»: Բայց, հաճախ, պարզվում է, որ երբեմն այնքան էլ հեշտ չէ ներկայում կատարվող սխալներից խուսափելու համար դա հաշվի առնելը :
Ինչ դասեր է սովորեցրել պատմությունը: Ինչ են սովորեցրել Ռուսական հոկտեմբերյան հեղափոխության և քաղաքացիական պատերազմի ժամանակ տեղ գտած իրադարձությունները: Այդ հարցերին փորձել է սեփական պատասխանները տալ Մոսկվայի նահանգային թատրոնը: Այդ մասին տեղեկացնում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով «iz.ru»-ին:
Ներկայացումը անդրադառնում է Ռուսական կայսրության մեծ իշխանուհի Ելիզավետա Ֆեդերովնայի և նրա հարազատների կյանքի վերջին օրերին, որ անցել են Ալապաևկա կոչվող գավառական քաղաքում:
1918թ.-ին բոլշևիկները հենց այստեղ են աքսորել ցարական ընտանիքի 8 անդամների և նրանց շրջապատի մի խումբ մարդկանց և կիսամեռ վիճակում նետել քաղաքից 18 կմ հեռավորության վրա գտնվող հանքահորերի մեջ:
Իսկ Նիկոլայ 2-րդ ցարին և նրա ընտանիքի անդամներին բոլշևիկյան դահիճները գնդակահարել են նույն 1918թ.-ին Եկատերինբուրգ քաղաքում:
Բեմադրությունը, որ կոչվում է «Ութը», ներկայացնում է այս ողբերգական պատությունը:
Ներկայացման հեղինակները հարմար են գտել բեմի և հանդիսասրահի միջև բաժանարար գիծ չդնել: Կամերային տարածության մեջ ստեղծված սցենոգրաֆիան ներկայացրել է լքյալ դպրոցական այն դասարանները, որոնք Ռոմանովյան հարստության վերջին արքայական ընտանիքի համար վերածվել է տան և բանտի:
Հանդիսատեսների շուրջ բոլորը դպրոցական սեղանների ու նստարանների շարքերն են: Դերասանները նրանց բառացիորեն աչքը՝ աչքին հեռավորությունից են պատմում հերոսների պատմությունները, որի արդյունքում հանդիսատեսի համար ողբերգությունը դադարում է ուրիշի հետ կատարվող դեպք լինել: Դերասանի յուրաքանչյուր ժեստը, հայացքը, դիմախաղի ամենափոքր փոփոխությունը անմիջապես ստանում է առավելագույն տպավորություն թողնելու և կատարվածի սարսափը զգալու ներուժ:
Եվ համազգային ողբերգության վերապրումի այս պատմության իմաստավորումը դառնում է թատերական խաղի բոլոր մասնակիցների միտքն ու զգայարանները նույն ուղղությամբ աշխատեցնելու հիմնավոր մոտիվը:
Ի՞նչ է մնում մարդուն նրա կյանքի մայրամուտին: Ի՞նչ է բարին և ի՞նչ է չարը: Եվ որտեղո՞վ է անցնում նրանց սահմանագիծը:
Ներկայացման գաղափարը կարդացվում է տողերի արանքում: Դա այն է, որ յուրաքանչյուր մարդ ինքն է կատարում իր ընտրությունը: Բայց ոմանք ընտրում են մտքով, ոմանք էլ՝ սրտով:
Մեծ իշխան Սերգեյ Ալեքսանդրովիչի այրին իր ամուսնուն սպանող ահաբեկիչին պատմում է, որ ինքը խնդրագիր է ուղարկել ցարին, որպեսզի այս նրան ներում շնորհի: Սա ներման և բարության այն նյութականացումն է, որը իրենց առաջ որպես կարևոր խնդիր դիտարկում են ներկայացման հեղինակները՝ դրամատուրգ Վլադիմր Զուևը և ռեժիսոր Աննա Գորուշկինան:
Ներկայացման մեջ զգալի տեղ է հատկացվել նաև լույսին, պլաստիկային նաև դերասանական խաղին:
Թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Սերգեյ Բեզռուկովն այս ներկայացումը գնահատել է հետևյալ խոսքերով. «Որպեսզի չտրորենք պատմական փոցխը, ամենից առաջ անհրաժեշտ է հիշել»: Բայց, հաճախ, պարզվում է, որ երբեմն այնքան էլ հեշտ չէ ներկայում կատարվող սխալներից խուսափելու համար դա հաշվի առնելը :
 28.11.jpg)
.jpg)
