Հասնել օվկիանոսից այն կողմ, որտեղ ստեղծագործում են իրենց օտարերկրացի գործընկերները02.21.2019
Մոսկվայի Ազգությունների թատրոնում բեմադրել են «Ստիլյագներ» ներկայացումը: Այդ մասին տեղեկացնում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով «tvkultura.ru»-ին:
«Ստիլյագ» բառը ծագել է ռուսերեն «ստիլ» («ոճ») բառից և ուղղակի իմաստով նշանակում է նորաձևության «ոճի հետևորդ»: Խորհրդային Միությունում ստիլյագները ընդհանուր համապատակերից առանձնանում էին իրենց կենցաղով, առօրյա ճաշակով և, գրեթե, վերածվել էին առանձին հասարակական խավի: Նրանք բարյացկամորեն չէին դիտարկվում պետական ծառայությունների և կոմունիզմ կառուցող շատ քաղաքացիների կողմից:
Նախօրեին, փետրվարի 20-ին, ներկայացումը կայացել է Ազգությունների թատրոնի նախասրահում: Այն եղել է փակ դիտում և նախատեսվել էր միայն մեկ երեկոյի համար: Այս շոուին ներկա են եղել բեմի և էկրանի աստղեր և նրանք, ում երաժշտությունը հնչել է ներկայացման ընթացքում:
«Մենք էլ ինչ-որ մի ձևով ստիլյագներ ենք եղել: Մենք նույնպես պոկել ենք տեխնիկումի նիստերի դահլիճի թավշյա վարագույրները և մեզ համար կարել ինչ-որ անհավանական հագուստներ»,- խոստովանել փակ դիտման մասնակից, երաժիշտ Վլադիմիր Շախրինը:
«Ֆարցովչիկներից էինք գնում (Ֆարցովչիկը ինչ-որ ձևով արևմուտքից «երկաթյա վարագույրից» այս կողմ՝ խորհրդային երկիր ներմուծող և սպեկուլյատիվ գներով հագուստ և տարբեր առարկաներ վաճառող): Հիշում եմ, բերել էին ցնցող ջինսե տաբաթներ՝ 30 ռուբլի: Մայրս ասաց, լսիր, խելքդ թռցրե՞լ ես: 30 ռուբլով կարելի է մեկնել Ալուշտա (խորհրդային հայտնի հանգստավայր),- հիշում է Ռուսաստանի վաստակավոր արտիստ, երաժիշտ Սերգեյ Մազաևը:
«Ստիլյագներ» մյուզիքլի հեղինակները ներկայացնում են անցյալ դարի 50-ական թվականների դեպքեր: Դրանք տեղի են ունենում Մոսկվայում:
«Մարդիկ, որոնք ցանկանում են այլ լինել: Նրանք չեն ցանկանում լինել ամբոխի մեջ, նրանք չեն ցանկանում նման լինել բոլորին: Նրանք չեն ցանկանում լինել անգույն զանգված: Նրանք ցանկանում են տարբերվել իրենց գուլպաների գույնով, սանրվածքով, լսած երաժշտությամբ, պարերով և, ամենագլխավորը՝ իրենց մտքերով: Սա հավերժ այլ եղողների մասին է»,- ասել է ռեժիսոր Վալերի Տոդորովսկին, որը այս նույն թեմայով և նույն վերնագիրը կրող ֆիլմի հեղինակն է:
Իսկ նույն թեմայի թատերական տարբերակի բեմադրիչը Ալեքսեյ Ֆրանդետին է, որը մի ժամանակ երազել է նկարահանվել այդ կինոնկարում: Սակայն այդ հարցում նրա բախտը չի բերել: Արտաքինը չի համապատասխանել ֆիլմի պահանջներին: Այսպիսով, բեմադրական այս աշխատանքը նրա վաղուցվա երազանքի նյութականացված տարբերակն է:
Ռուսաստանում մյուզիքլը շատ տարածված ժանրերից չէ: Դերասանների ընտրության վրա ռեժիսորը ծախսել է կես տարի: Ներկայացման մասնակիցների ընտրությունը կատարվել է 2,5 հազար արտիստներից:
«Նրանք վերցնում են անհաղթահարելի նշաձող: Պետք է կարողանալ երգել, պարել, և խաղալ: Խաղը պետք է լինի, ինչպես լավ դրամատիկական թատրոնում և ոչ թե ինչպես վատ մյուզիքլում: Մեզ մոտ դա չեն սովորեցնում, սակայն դրան կարելի է սովորել, ինչն էլ մենք փորձում ենք անել»,- ասել է Ազգությունների թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Եվգենի Միրոնովը:
Ներկայացումը արտիստներից շատերի համար բեմական դեբյուտ է:
Ստիլյագները երազում էին արևմտյան կյանքի արժեքներով: Իսկ մյուզիքլի պարագայում թատերախումբը փորձում է հասնել օվկիանոսից այն կողմ, որտեղ, սովորաբար, շատ բարձր մակարդակով ստեղծագործում են իրենց օտարերկրացի գործընկերները:
«Ստիլյագ» բառը ծագել է ռուսերեն «ստիլ» («ոճ») բառից և ուղղակի իմաստով նշանակում է նորաձևության «ոճի հետևորդ»: Խորհրդային Միությունում ստիլյագները ընդհանուր համապատակերից առանձնանում էին իրենց կենցաղով, առօրյա ճաշակով և, գրեթե, վերածվել էին առանձին հասարակական խավի: Նրանք բարյացկամորեն չէին դիտարկվում պետական ծառայությունների և կոմունիզմ կառուցող շատ քաղաքացիների կողմից:
Նախօրեին, փետրվարի 20-ին, ներկայացումը կայացել է Ազգությունների թատրոնի նախասրահում: Այն եղել է փակ դիտում և նախատեսվել էր միայն մեկ երեկոյի համար: Այս շոուին ներկա են եղել բեմի և էկրանի աստղեր և նրանք, ում երաժշտությունը հնչել է ներկայացման ընթացքում:
«Մենք էլ ինչ-որ մի ձևով ստիլյագներ ենք եղել: Մենք նույնպես պոկել ենք տեխնիկումի նիստերի դահլիճի թավշյա վարագույրները և մեզ համար կարել ինչ-որ անհավանական հագուստներ»,- խոստովանել փակ դիտման մասնակից, երաժիշտ Վլադիմիր Շախրինը:
«Ֆարցովչիկներից էինք գնում (Ֆարցովչիկը ինչ-որ ձևով արևմուտքից «երկաթյա վարագույրից» այս կողմ՝ խորհրդային երկիր ներմուծող և սպեկուլյատիվ գներով հագուստ և տարբեր առարկաներ վաճառող): Հիշում եմ, բերել էին ցնցող ջինսե տաբաթներ՝ 30 ռուբլի: Մայրս ասաց, լսիր, խելքդ թռցրե՞լ ես: 30 ռուբլով կարելի է մեկնել Ալուշտա (խորհրդային հայտնի հանգստավայր),- հիշում է Ռուսաստանի վաստակավոր արտիստ, երաժիշտ Սերգեյ Մազաևը:
«Ստիլյագներ» մյուզիքլի հեղինակները ներկայացնում են անցյալ դարի 50-ական թվականների դեպքեր: Դրանք տեղի են ունենում Մոսկվայում:
«Մարդիկ, որոնք ցանկանում են այլ լինել: Նրանք չեն ցանկանում լինել ամբոխի մեջ, նրանք չեն ցանկանում նման լինել բոլորին: Նրանք չեն ցանկանում լինել անգույն զանգված: Նրանք ցանկանում են տարբերվել իրենց գուլպաների գույնով, սանրվածքով, լսած երաժշտությամբ, պարերով և, ամենագլխավորը՝ իրենց մտքերով: Սա հավերժ այլ եղողների մասին է»,- ասել է ռեժիսոր Վալերի Տոդորովսկին, որը այս նույն թեմայով և նույն վերնագիրը կրող ֆիլմի հեղինակն է:
Իսկ նույն թեմայի թատերական տարբերակի բեմադրիչը Ալեքսեյ Ֆրանդետին է, որը մի ժամանակ երազել է նկարահանվել այդ կինոնկարում: Սակայն այդ հարցում նրա բախտը չի բերել: Արտաքինը չի համապատասխանել ֆիլմի պահանջներին: Այսպիսով, բեմադրական այս աշխատանքը նրա վաղուցվա երազանքի նյութականացված տարբերակն է:
Ռուսաստանում մյուզիքլը շատ տարածված ժանրերից չէ: Դերասանների ընտրության վրա ռեժիսորը ծախսել է կես տարի: Ներկայացման մասնակիցների ընտրությունը կատարվել է 2,5 հազար արտիստներից:
«Նրանք վերցնում են անհաղթահարելի նշաձող: Պետք է կարողանալ երգել, պարել, և խաղալ: Խաղը պետք է լինի, ինչպես լավ դրամատիկական թատրոնում և ոչ թե ինչպես վատ մյուզիքլում: Մեզ մոտ դա չեն սովորեցնում, սակայն դրան կարելի է սովորել, ինչն էլ մենք փորձում ենք անել»,- ասել է Ազգությունների թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Եվգենի Միրոնովը:
Ներկայացումը արտիստներից շատերի համար բեմական դեբյուտ է:
Ստիլյագները երազում էին արևմտյան կյանքի արժեքներով: Իսկ մյուզիքլի պարագայում թատերախումբը փորձում է հասնել օվկիանոսից այն կողմ, որտեղ, սովորաբար, շատ բարձր մակարդակով ստեղծագործում են իրենց օտարերկրացի գործընկերները:
