Տագանկայի թատրոնի աղմկահարույց ցուցահանդեսը11.26.2013
«Եթե խաղացանկային թատրոնը ձգտում է այն բանին, որ ինքը փակ տարածք է, այդ դեպքում ցանկացած ներխուժում ընկալվում է որպես այդպիսին: Սակայն ես կարծում եմ, որ կարևոր է հասկանալը այն, որ փակ տարածությունը չի զարգանում: Սահմանների ընդարձակումը խաղացանկային թատրոնի համար զարգացման հնարավորություն է: Թատրոնը պետք է գիտակցի, սարսափելի ոչինչ չկա, եթե հանկարծ ինչ-որ բան ներս թողնվի դրսից: Դա թատրոնը միայն կընդարձակի»,- խոսելով խաղացանկային թատրոնի մասին՝ ասել է Մոսկվայի Տագանկայի թատրոնի հոբելյանին նվիրված «Այլընտրանքի փորձ» վերտառությամբ ցուցահանդեսի նախաձեռնող Քսենյա Պետրուխինան:
Ռուսաստանի մայրաքաղաքում շրջանառվող և վերլուծվող նորություններից մեկը սկիզբ է առել երկուշաբթի օրը Տագանկայի թատրոնի 50-ամյակին նվիրված ցուցահանդեսի բացման ժամանակ, երբ մի խումբ դերասաններ հանդես եկան տոնակատարության ծրագիրը մշակելու գործընթացին մասնակցելու նպատակով թատրոն «ներխուժած» երիտասարդ ռեժիսորների և դրամատուրգների դեմ:
«Հարգելի դերասաններն արտահայտել են իրենց կարծիքները: Նրանք բողոքել են ոչ թե այն բանի դեմ, ինչ արդեն ցուցադրվելիս է եղել, այլ այն բանի համար, ինչը այնտեղից հեռացվել է: Դա ոչ թե բոլոր դերասանների կարծիքն է, այլ միայն թատերախմբի մի մասի: Բայց այդ մասը շատ բարձր խոսող է, այդ իսկ պատճառով նրանց լսել են»,- ասել է թատրոնի տնօրեն Վլադիմիր Ֆլեյշերը:
Նրա կարծիքով այդ դերասանները որևէ ագրեսիվ գործողություն չեն ձեռնարկի: Ըստ տնօրենի, նրանք կարողացել են արտահայտվել, իսկ հիմա պետք է գտնվի փոխհամաձայնություն: «Տարածությունը չպետք է դատարկ մնա: Այն պետք է ապրի և փոփոխվի»,- նշել է Ֆլեյշերը:
Տագանկայի թատրոնի աղմկահարույց ցուցահանդեսը յուրահատուկ է այնքանով, որ այնտեղ սովորական պլակատների ու լուսանկարների փոխարեն մշակութային օջախի ճեմասրահում ինչ-որ մեջբերումներ կամ հեղինակների մտորումներ պարունակող թղթեր են փակցված: Օրինակ գրություններից մեկի վրա գրված է. «Կարելի՞ է արդյոք փափուկ մուտք գործել թատրոն, այնպես, որ բոլորը գոհ մնան: Թե՞ թարմացումը հնարավոր է միայն ջարդելու միջոցով, եղածը քեզ ենթարկելով ու քանդելով: Կարո՞ղ է նորը սերտաճել հնի միջով, թե՞ ստեղծելու ճանապարհն անցնում է ոչնչացնելու միջով: Որքանո՞վ է հնարավոր երկխոսությունը, թե՞ հնարավորը միայն ավտորիտար դիրքորոշումն է»:
«Եթե խաղացանկային թատրոնը ձգտում է այն բանին, որ ինքը փակ տարածք է, այդ դեպքում ցանկացած ներխուժում ընկալվում է որպես այդպիսին: Սակայն ես կարծում եմ, որ կարևոր է հասկանալը այն, որ փակ տարածությունը չի զարգանում: Սահմանների ընդարձակումը խաղացանկային թատրոնի համար զարգացման հնարավորություն է: Թատրոնը պետք է գիտակցի, սարսափելի ոչինչ չկա, եթե հանկարծ ինչ-որ բան ներս թողնվի դրսից: Դա թատրոնը միայն կընդարձակի»,- խոսելով խաղացանկային թատրոնի մասին՝ ասել է Մոսկվայի Տագանկայի թատրոնի հոբելյանին նվիրված «Այլընտրանքի փորձ» վերտառությամբ ցուցահանդեսի նախաձեռնող Քսենյա Պետրուխինան:
Ռուսաստանի մայրաքաղաքում շրջանառվող և վերլուծվող նորություններից մեկը սկիզբ է առել երկուշաբթի օրը Տագանկայի թատրոնի 50-ամյակին նվիրված ցուցահանդեսի բացման ժամանակ, երբ մի խումբ դերասաններ հանդես եկան տոնակատարության ծրագիրը մշակելու գործընթացին մասնակցելու նպատակով թատրոն «ներխուժած» երիտասարդ ռեժիսորների և դրամատուրգների դեմ:
«Հարգելի դերասաններն արտահայտել են իրենց կարծիքները: Նրանք բողոքել են ոչ թե այն բանի դեմ, ինչ արդեն ցուցադրվելիս է եղել, այլ այն բանի համար, ինչը այնտեղից հեռացվել է: Դա ոչ թե բոլոր դերասանների կարծիքն է, այլ միայն թատերախմբի մի մասի: Բայց այդ մասը շատ բարձր խոսող է, այդ իսկ պատճառով նրանց լսել են»,- ասել է թատրոնի տնօրեն Վլադիմիր Ֆլեյշերը:
Նրա կարծիքով այդ դերասանները որևէ ագրեսիվ գործողություն չեն ձեռնարկի: Ըստ տնօրենի, նրանք կարողացել են արտահայտվել, իսկ հիմա պետք է գտնվի փոխհամաձայնություն: «Տարածությունը չպետք է դատարկ մնա: Այն պետք է ապրի և փոփոխվի»,- նշել է Ֆլեյշերը:
Տագանկայի թատրոնի աղմկահարույց ցուցահանդեսը յուրահատուկ է այնքանով, որ այնտեղ սովորական պլակատների ու լուսանկարների փոխարեն մշակութային օջախի ճեմասրահում ինչ-որ մեջբերումներ կամ հեղինակների մտորումներ պարունակող թղթեր են փակցված: Օրինակ գրություններից մեկի վրա գրված է. «Կարելի՞ է արդյոք փափուկ մուտք գործել թատրոն, այնպես, որ բոլորը գոհ մնան: Թե՞ թարմացումը հնարավոր է միայն ջարդելու միջոցով, եղածը քեզ ենթարկելով ու քանդելով: Կարո՞ղ է նորը սերտաճել հնի միջով, թե՞ ստեղծելու ճանապարհն անցնում է ոչնչացնելու միջով: Որքանո՞վ է հնարավոր երկխոսությունը, թե՞ հնարավորը միայն ավտորիտար դիրքորոշումն է»:
