Շվեյցարական Ցյուրիխում՝ «Կյանքն ապուշի հետ»11.01.2024
Նոյեմբերի 3-ին Ցյուրիխի օպերային թատրոնում Ռուսաստանից Եվրոպա տեղափոխված ռեժիսոր Կիրիլ Սերեբրեննիկովը կներկայացնի Ալֆրեդ Շնիտկեի «Կյանքն ապուշի հետ» օպերայի իր բերմադրությունը։ Այդ մասին տեղեկացնում է «Թագլուրը»՝ հղում անելով «oteatre.info»֊ին։
Այս երաժշտական ստեղծագործության թեման քաղաքական է, որի համար գրական հիմք է ծառայել ժամանակակից ռուսաստանցի գրող համանուն պատմվածքը։
Օպերան առաջին անգամ բեմադրվել է 1990թ․֊ին Վիենայում,ապա՝ Ամստերդամում։ Մի փոքր ուշ ներկայացվել է նաև Մոսկվայում։
Ցյուրիխյան բեմադրության հեղինակները օպերայի սյուժեն նկարագրում են հետևյալ կերպ. «Կարեկցանքի բացակայություն չունենալու դիմաց որպես պատիժ գրող «Ես»֊ը պետք է իր տուն բերի մի ապուշի»։
«Ես»֊ը գնում է հոգեբուժարան։ Նա տպավորված է իր որոշմամբ։ Հոգեբուժարանից նրա տուն տեղափոխված ապուշը վատ չի ամբողջանում գրողի ու նրա կնոջ ընտանիքի հետ։ Միակ բանը, որ նրանց միջև չի ստացվում, զրուցելն է։ Ապուշը ոչ մի բառ չի արտաբերում, բացի պատահաբար հնչեցրած «Էհ․․․»֊ից։ Բայց մի անգամ ապուշը կղկղում է գորգին։ Այս քայլը կարծես թե խորտակում է բռնության, կրքերի և անարխիայի մի անկասելի թվացող պատնեշ․․․
Օպերայի հեղինակը պնդում էր, որ իր ստեղծագործությունը «ոչ միայն կոմունիզմի մասին չէ», այլ շատ ավելի մեծ չափով՝ ընդհանուր վիճակի մասին է, երբ աշխարհում «իռացիոնալը գերիշխում է ռացիոնալին»։
Բայց Կիրիլ Սերեբրեննիկովը բեմում ստեղծում է անտիուտոպիա ժամանակակից մի ամուսնական զույգի մասին, պատմություն որտեղ ապուշը դառնում է երկարատև թունավոր հարաբերությունների փլուզման կատալիզատոր՝ ջրի երես հանելով մարդկային ամենամութ, ամենակործանարար բնազդները՝ ագրեսիայի և բռնության նախատրամադրվածության հետ մեկտեղ։
«Կյանքն ապուշի հետ»-ը տիպական օպերա չէ։ Այն ունի բազմաթիվ ակուստիկ ու գործիքային գաղափարներ, բայց միևնույն ժամանակ հնարավորություն է տալիս ստեղծելու, կարելի է ասել, դրամատիկական ներկայացում։ Ես կասեի, որ այն նույնիսկ ավելի շատ դրամա է, քան օպերա։ Եվ, հետևաբար, կատարողներից պահանջվում են հատուկ հմտություններ՝ նույնիսկ երգչախմբից, որը գործողության շատ կարևոր մասնակից է, բեմից դուրս չի գալիս ողջ ներկայացման ընթացքում»,֊ նշել է Սերեբրեննիկովը։
Լուսանկարն՝ ըստ հղման աղբյուրի։
Այս երաժշտական ստեղծագործության թեման քաղաքական է, որի համար գրական հիմք է ծառայել ժամանակակից ռուսաստանցի գրող համանուն պատմվածքը։
Օպերան առաջին անգամ բեմադրվել է 1990թ․֊ին Վիենայում,ապա՝ Ամստերդամում։ Մի փոքր ուշ ներկայացվել է նաև Մոսկվայում։
Ցյուրիխյան բեմադրության հեղինակները օպերայի սյուժեն նկարագրում են հետևյալ կերպ. «Կարեկցանքի բացակայություն չունենալու դիմաց որպես պատիժ գրող «Ես»֊ը պետք է իր տուն բերի մի ապուշի»։
«Ես»֊ը գնում է հոգեբուժարան։ Նա տպավորված է իր որոշմամբ։ Հոգեբուժարանից նրա տուն տեղափոխված ապուշը վատ չի ամբողջանում գրողի ու նրա կնոջ ընտանիքի հետ։ Միակ բանը, որ նրանց միջև չի ստացվում, զրուցելն է։ Ապուշը ոչ մի բառ չի արտաբերում, բացի պատահաբար հնչեցրած «Էհ․․․»֊ից։ Բայց մի անգամ ապուշը կղկղում է գորգին։ Այս քայլը կարծես թե խորտակում է բռնության, կրքերի և անարխիայի մի անկասելի թվացող պատնեշ․․․
Օպերայի հեղինակը պնդում էր, որ իր ստեղծագործությունը «ոչ միայն կոմունիզմի մասին չէ», այլ շատ ավելի մեծ չափով՝ ընդհանուր վիճակի մասին է, երբ աշխարհում «իռացիոնալը գերիշխում է ռացիոնալին»։
Բայց Կիրիլ Սերեբրեննիկովը բեմում ստեղծում է անտիուտոպիա ժամանակակից մի ամուսնական զույգի մասին, պատմություն որտեղ ապուշը դառնում է երկարատև թունավոր հարաբերությունների փլուզման կատալիզատոր՝ ջրի երես հանելով մարդկային ամենամութ, ամենակործանարար բնազդները՝ ագրեսիայի և բռնության նախատրամադրվածության հետ մեկտեղ։
«Կյանքն ապուշի հետ»-ը տիպական օպերա չէ։ Այն ունի բազմաթիվ ակուստիկ ու գործիքային գաղափարներ, բայց միևնույն ժամանակ հնարավորություն է տալիս ստեղծելու, կարելի է ասել, դրամատիկական ներկայացում։ Ես կասեի, որ այն նույնիսկ ավելի շատ դրամա է, քան օպերա։ Եվ, հետևաբար, կատարողներից պահանջվում են հատուկ հմտություններ՝ նույնիսկ երգչախմբից, որը գործողության շատ կարևոր մասնակից է, բեմից դուրս չի գալիս ողջ ներկայացման ընթացքում»,֊ նշել է Սերեբրեննիկովը։
Լուսանկարն՝ ըստ հղման աղբյուրի։