Այդ ժամանակ մարդը չի էլ մտածում ազատության մասին11.22.2018
Մոսկվայի Վախթանգովի անվան թատրոնը ներկայացրել է ժամանակակից դրամատուրգ և ռեժիսոր Անդրեյ Մաքսիմովի «Բրյուսով փակուղի» բեմադրությունը, որի հիմքում ընկած են Վալերի Բրյուսովի բանաստեղծությունները և մի շարք արձակ ստեղծագործություններ («Կնոջ օրագրի վերջին էջեր« պատմվածքը և այլն): Այդ մասին տեղեկացնում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով «teatral-online.ru»-ին:
Ներկայացումն սկսվում է ողբերգությամբ: Հերոսուհին՝ Նատալիան, կորցնում է ամուսնուն՝ Վիկտորին: Նրան սպանում են սեփական տան մեջ, և Նատալիան հայտնվում է երկու այլ տղամարդկանց՝ նկարիչ Մոդեստի և երիտասարդ հեղափոխական Վլադիմիրի արանքում: Կինը մոտ հարաբերությունների մեջ է նրանցից երկուսի հետ էլ: Սակայն նա իրեն հոգեպես չի կապում որևէ մեկի հետ: Այդ պատճառով երկու տղամարդկանցից ոչ մեկը չի կարողանում նրան երջանկացնել, մարել նրա մեջ միայնակության զգացումը, մխիթարել, հանգրվան դառնալ, խաղաղեցնել, ըմբռնել նրան... Կինը անընդհատ դեպի դուրս, ազատության է ձգտում՝ խուսափելով իր համար ստեղծել ամուր կապեր: Բայց միևնույնն է՝ ազատությունը պատրանքային է թվում:
Ներկայացումն ունի իր կարգախոսը, որը պիեսի հեղինակը փոխառել է Ժան Պոլ Սարտրից. «Եթե աստված չկա, ապա ամեն ինչ կարելի է»:
Ներկայացման տեքստի և բեմադրիչի կարծիքով դա հենց լավ մարդկանց միակ հիմնախնդիրն է: Ըստ նրա. «Երբ մարդը նկատի ունի աստծոն, կյանքը դառնում է հասկանալի և ուղիղ...»: Նրա կարծիքով այդ ժամանակ մարդը չի էլ մտածում ազատության մասին, «իր տարածքը պաշտպանելու մասին»:
«Ես կարծում եմ, որ սերը նախատեսում է ազատության բացակայություն. կամ դու սիրահարված ես, կամ՝ ազատ: Բայց այդպիսի «անազատությունը» հիանալի է»,- ասում է ներկայացման հեղինակը և ավելացնում, որ, եթե մարդը «անազատ» է աստծուց և իր սիրելիից, ապա դրանում էլ ամփոփված է իրական ազատությունը: Ըստ նրա. «Երբ սիրում ես, խնդիրն այն է, որպեսզի մարդուն երջանկացնես, և ոչ թե մնաս ազատ»:
Իսկ ներկայացման գլխավոր հերոսին կերպավորած Վիտալիյս Սեմյոնովսը կարծում է, որ մեր օրերում մարդիկ միայն զբաղվում են միմյանց խոշտանգելով: «Մենք կորցրել ենք ներողություն խնդրելու ունակությունը, ընդառաջ քայլ կատարելու հատկությունը, մենք ծախսել ենք պատանեկան իդեալները և սկզբունքները»,- նշում է նա և որպես հիմնավորում հիշեցնում, որ ժամանակին Բրյուսովը այդ երևույթը զգացել է ինչպես օդում կախված հիվանդություն:
Դերասանին մտահոգում է, որ սիրո խոստովանությունը դարձել է դեֆիցիտ: Նա առաջարկում է, որ «եթե մարդուն տրված է սեր, ապա այն պետք է պահպանել որպես թանկարժեք ընծա...»: Նա կարծում է, որ ազատությունը դա պատասխանատվություն է:
«Աշխարհը պատրաստ չէ ընդունել ազատ մարդուն, աշխարհը ցանկանում է հարմար և հասկանալի մարդ: Դու լավ տղա ես, նստիր, հինգ: Իսկ դու՝ վատն ես, նստիր՝ երկու: Այնինչ, մենք բոլորս հոգու խորքում ցանկանում ենք լավը լինել: Բայց ամեն մեկը չէ, որ իր գլխում հեղափոխություն կատարելու ունակություն է ունենում»,- նշում է դերասանը:
Լուսանկարն՝ ըստ հղման աղբյուրի:
Մշակույթը նվիրյալի գործ է, իսկ մշակույթի նվաճումներին հանրությանը ծանոթացնելը քաղաքացիական պարտք: Թղթակցեք «Թագլուր» կայքին;
Հեռ.: 099.31.74.60
էլ. Փոստ: taglur@yahoo.com
Մոսկվայի Վախթանգովի անվան թատրոնը ներկայացրել է ժամանակակից դրամատուրգ և ռեժիսոր Անդրեյ Մաքսիմովի «Բրյուսով փակուղի» բեմադրությունը, որի հիմքում ընկած են Վալերի Բրյուսովի բանաստեղծությունները և մի շարք արձակ ստեղծագործություններ («Կնոջ օրագրի վերջին էջեր« պատմվածքը և այլն): Այդ մասին տեղեկացնում է «taglur.am»-ը՝ հղում անելով «teatral-online.ru»-ին:
Ներկայացումն սկսվում է ողբերգությամբ: Հերոսուհին՝ Նատալիան, կորցնում է ամուսնուն՝ Վիկտորին: Նրան սպանում են սեփական տան մեջ, և Նատալիան հայտնվում է երկու այլ տղամարդկանց՝ նկարիչ Մոդեստի և երիտասարդ հեղափոխական Վլադիմիրի արանքում: Կինը մոտ հարաբերությունների մեջ է նրանցից երկուսի հետ էլ: Սակայն նա իրեն հոգեպես չի կապում որևէ մեկի հետ: Այդ պատճառով երկու տղամարդկանցից ոչ մեկը չի կարողանում նրան երջանկացնել, մարել նրա մեջ միայնակության զգացումը, մխիթարել, հանգրվան դառնալ, խաղաղեցնել, ըմբռնել նրան... Կինը անընդհատ դեպի դուրս, ազատության է ձգտում՝ խուսափելով իր համար ստեղծել ամուր կապեր: Բայց միևնույնն է՝ ազատությունը պատրանքային է թվում:
Ներկայացումն ունի իր կարգախոսը, որը պիեսի հեղինակը փոխառել է Ժան Պոլ Սարտրից. «Եթե աստված չկա, ապա ամեն ինչ կարելի է»:
Ներկայացման տեքստի և բեմադրիչի կարծիքով դա հենց լավ մարդկանց միակ հիմնախնդիրն է: Ըստ նրա. «Երբ մարդը նկատի ունի աստծոն, կյանքը դառնում է հասկանալի և ուղիղ...»: Նրա կարծիքով այդ ժամանակ մարդը չի էլ մտածում ազատության մասին, «իր տարածքը պաշտպանելու մասին»:
«Ես կարծում եմ, որ սերը նախատեսում է ազատության բացակայություն. կամ դու սիրահարված ես, կամ՝ ազատ: Բայց այդպիսի «անազատությունը» հիանալի է»,- ասում է ներկայացման հեղինակը և ավելացնում, որ, եթե մարդը «անազատ» է աստծուց և իր սիրելիից, ապա դրանում էլ ամփոփված է իրական ազատությունը: Ըստ նրա. «Երբ սիրում ես, խնդիրն այն է, որպեսզի մարդուն երջանկացնես, և ոչ թե մնաս ազատ»:
Իսկ ներկայացման գլխավոր հերոսին կերպավորած Վիտալիյս Սեմյոնովսը կարծում է, որ մեր օրերում մարդիկ միայն զբաղվում են միմյանց խոշտանգելով: «Մենք կորցրել ենք ներողություն խնդրելու ունակությունը, ընդառաջ քայլ կատարելու հատկությունը, մենք ծախսել ենք պատանեկան իդեալները և սկզբունքները»,- նշում է նա և որպես հիմնավորում հիշեցնում, որ ժամանակին Բրյուսովը այդ երևույթը զգացել է ինչպես օդում կախված հիվանդություն:
Դերասանին մտահոգում է, որ սիրո խոստովանությունը դարձել է դեֆիցիտ: Նա առաջարկում է, որ «եթե մարդուն տրված է սեր, ապա այն պետք է պահպանել որպես թանկարժեք ընծա...»: Նա կարծում է, որ ազատությունը դա պատասխանատվություն է:
«Աշխարհը պատրաստ չէ ընդունել ազատ մարդուն, աշխարհը ցանկանում է հարմար և հասկանալի մարդ: Դու լավ տղա ես, նստիր, հինգ: Իսկ դու՝ վատն ես, նստիր՝ երկու: Այնինչ, մենք բոլորս հոգու խորքում ցանկանում ենք լավը լինել: Բայց ամեն մեկը չէ, որ իր գլխում հեղափոխություն կատարելու ունակություն է ունենում»,- նշում է դերասանը:
Լուսանկարն՝ ըստ հղման աղբյուրի:
Մշակույթը նվիրյալի գործ է, իսկ մշակույթի նվաճումներին հանրությանը ծանոթացնելը քաղաքացիական պարտք: Թղթակցեք «Թագլուր» կայքին;
Հեռ.: 099.31.74.60
էլ. Փոստ: taglur@yahoo.com
 28.11.jpg)
.jpg)
